Wie al eens heeft gesolliciteerd bij de Vlaamse en of federale overheid weet dat het vaak een Njet zal zijn. De selectieprocedures lijken eerder een formaliteit dan een zoektocht naar een goede kandidaat.
Waar in de Prive het diploma in eerste instantie maar een formaliteit is om aan te tonen welke kennis men heeft, gebruikt de overheid het diploma als een toegangskaart om toe te treden tot het familieclubje.
Niemand betwist het belang van een diploma, zeker als we spreken voor ingenieurs of dokters.
Als een diploma werkelijk zo belangrijk en primair is dan zou men met het diploma ook een gemiddelde van de punten en of scores moeten erop zetten.
Maar wie in het Vlaamse parlement de koffie moet gaan inschenken of de dossiers moet gaan klasseren moet daarvoor toch niet bepaald hoger opgeleid zijn.
Hoewel het probleem waarschijnlijk al start in de politiek zelf.
Na de verkiezingen krijgen de politici hun win for life en alle budgetten boven op hun al royale lonen om vervolgens hun secretaresse te kiezen, vaak is dat hun eigen vrouw of iemand familiair, of goede vrienden. Zelden iemand vreemd die ze totaal niet kennen.
Dus bekwaamheid is compleet ondergeschikt.
Sommige partijen gaan zelfs zo ver als mensen aan te nemen om te voldoen aan bepaalde quota zoals geslacht, etniciteit, seksuele voorkeur enz.... Nogmaals een bewijs dat alles kan en goed is behalve bekwaamheid en motivatie.
In de kabinetten van de politici werken ook vaker andere familieleden en vrienden onder elkaar, want hoe moeilijk is het om de kopiemachine te bedienen of met behulp van tekstverwerking brieven te typen?
We zien dit ook vaak aan de resultaten van de duizenden zogenaamde consultants die royaal beloond worden voor hun diensten. Wat die diensten precies inhouden, daar hebben we als burgers het raden naar.
Als burger moet men tegenwoordig vooral zwijgen en betalen.
Statistieken over dit fenomeen bestaan niet.
Zo ben ik op zoek gegaan naar bepaalde statistieken die mijn bewering zou kunnen tegenspreken.
Zo zou ik als burger wel eens willen weten hoeveel ambtenaren tot dezelfde families behoren. Of in dezelfde straat wonen, zelfs buren van elkaar zijn, welke ambtenaren naar dezelfde verenigingen gaan enz....
We weten dat in het onderwijs dit al langer een probleem is. Het onderwijs en vooral de onderwijsinstanties klagen dan wel over leraar tekorten maar als we sommige leerkrachten horen dan verstaan we ook dat leerkrachten vaak niet aangenomen of toch maar tijdelijk en of om een vervangen, zwangerschap, ziekte enz... Omdat familie en vrienden voorgaan.
Hetzelfde horen we ook vaak bij gemeentediensten, om bij plantsoendiensten aangenomen te worden is kunde laat staan motivatie vaak ver te zoeken, ons kent ons is meer dan vaker de standaard.
Er is een uitzondering, de politie en het leger.
Dat zijn zowat de enige waar je werkelijk gescreend wordt op je capaciteiten en wie niet voldoet kan niet starten aan een opleiding.
Hoewel ze ook opleidingen en cursus geven op de achtergrond leggen ze op zijn minst de lat om aangenomen te worden even hoog ongeacht men familie en of vrienden zijn van iemand.
Alle andere diensten en instanties zowel lokaal als federaal, daar volstaat het vaak de juiste mensen te kennen, familiebanden helpen uiteraard, maar Padel vrienden zijn kan ook al een voet tussen de deur zijn.
En vooral politici maken zich hier schuldig aan.
De hele politiek is haast één groot familiebedrijf van grootvaders zoals Herman en zoon Alexander De Croo, of Karel (vader van) Jean-Jacques De Gucht, of broers Guy en Dirk Verhofstadt. U begrijpt het, we kunnen zo nog wel even doorgaan.
Dit zijn nog maar voorbeelden van eerste lijn verwantschappen, stelt U zich eens voor hoeveel 2de en andere lijnen verwantschappen er nog onderling werken voor de Vlaamse overheid.
Allemaal betaald door de Belgische en Vlaamse belastingbetalers.
Comments